Jurrie de Vries
Het verzamelen is begonnen met een Marilyn Monroe pop.
Als filmfanaat, filmkostuum en mode liefhebber zag ik dat er meerdere poppen van haar waren, met die legendarische kostuums van haar aan. Die moest ik hebben. Toen kwam er ook een Audrey Hepburn met haar filmkostuums, en bleken er ook poppen van Elizabeth Taylor, Cher, Diana Ross, Grace Kelly, Lucy Ball, Marlene Dietrich enzovoort te bestaan.
Als filmfanaat, filmkostuum en mode liefhebber zag ik dat er meerdere poppen van haar waren, met die legendarische kostuums van haar aan. Die moest ik hebben. Toen kwam er ook een Audrey Hepburn met haar filmkostuums, en bleken er ook poppen van Elizabeth Taylor, Cher, Diana Ross, Grace Kelly, Lucy Ball, Marlene Dietrich enzovoort te bestaan.
Zo breide de verzameling zich uit. Ook vintage Barbie uit de jaren 60 kwam erbij. Vooral voor de outfits, geïnspireerd op de ontwerpen van Dior en Chanel uit die tijd. Daarna kwamen de mannen erbij, veelal geïnspireerd op het werk van Tom of Finland. Vroeger vond ik de poppen via verzamelbeurzen, tegenwoordig veelal via internet. Ik verzamel nu zo n 25 jaar.
Frank van Schie
In deze vreemde tijd (20/21) zijn we vaak op zoek naar lichtpuntjes in het leven. Ook ik ben op zoek naar licht! Ook in mijn huis. Dus heb ik de wand tussen mijn woon- slaapkamer er uitgebroken om plaats te maken voor een blauw stalen frame met glas.
En zie hier al deels het resultaat. Wat een licht en ruimte heb ik er nu bijgekregen. Een droom is werkelijkheid geworden en kijk uit naar het eindresultaat! Dromerig binnen de kaders van het blauw stalen frame.
Arie Koelemij
Of hij me mocht fotografen in kostuum.
Die twee woorden (‘fotograferen’ en ‘kostuum’) in één zin, daar word ik altijd blij van. Dus ja. Als mij dan de vraag gesteld wordt, hoe ik bij die kostuum-liefde kwam, tja … dan gaat de spraakwaterval aan. Dan volgt een verhaal over de kennismaking in 1985, historische danslessen in Utrecht vanaf 1987, over uiteindelijk vele tientallen optredens in binnen- en buitenland en over dat je daar kostuums voor nodig hebt als je 15e, 16e en 18e eeuwse dansen uitvoert.
En dan komen, na nog een belangstellende vraag, de boeken met de genoteerde dansen uit verschillende eeuwen op tafel. Voor je het weet heb je een ‘set’ gemaakt waarin je japonsche rok ook als tafelkleed dienst doet en je door facsilimes van dansboeken rond het jaar 1700 bladert. Een selfie tussendoor begint als een gimmick, maar wordt een serieus deel van het beeld. En als de fotograaf in de vensterbank gaat zitten waar normaal gesproken de kat huist, dan moet zij ergens anders heen. Zie daar de verbinding tussen de 17e eeuw en de 21e eeuw: de 19e eeuwse kat door Henriëtte Ronner - Knip uit de collectie Six. Ze is lief en zit meestal braaf stil op haar plek.
(PS: de japonsche rok en chemise zijn gemaakt door Fabian Boon, het gilet door La Machine a recoudre le Temps)
René Zuiderveld
Nooit had ik ook maar kunnen bedenken dat ik in mijn appartement een kleine/aparte ruimte zou hebben als fotostudio. Nog minder had ik ooit kunnen bedenken dat fotografie mijn uit de hand gelopen hobby zou worden. Maar de reden is misschien nog wel minder logisch.
Het was 2001 dat ik na langdurige extreme vermoeidheid de diagnose non-Hodgkin en chronisch lymfatische leukemie kreeg. Mijn leven volledig ondersteboven, met een reeks chemokuren in het vooruitzicht. Dat bleek met tussenpozen een periode van 16 maanden te zijn, gevolgd door een fikse operatie.
Voor de nodige beweging om te herstellen stapte ik dagelijks op de fiets en nam een kleine compactcamera mee om niet alleen therapeutisch te fietsen, maar ook om bewuster om me heen te kijken en vast te leggen wat me opviel.
Voor de nodige beweging om te herstellen stapte ik dagelijks op de fiets en nam een kleine compactcamera mee om niet alleen therapeutisch te fietsen, maar ook om bewuster om me heen te kijken en vast te leggen wat me opviel.
Eigenkijk was er toen al geen weg meer terug, want ik ontdekte binnen de kortst mogelijke tijd hoe beelden, perspectieven en kaders me in hun greep hadden.
Kort daarna vroegen vrienden me of ik misschien ook van hen foto’s kon maken. En dat leidde er al snel toe dat ik een spiegelreflex camera en studioflitsset kocht, mijn woonkamer uitruimde en omtoverde tot studio.
Het was januari 2006 toen zich de eerste mannelijke modellen melden voor een reeks foto’s. Van portret tot sfeervol erotisch, van suggestief tot expliciet.
Zoals er dan vaker wordt gezegd: de rest is geschiedenis. Nog nooit had ik zo’n plezier in een hobby, raakte ik zo geïnspireerd, leerde ik zoveel fascinerende, mooie, leuke mannen kennen.
Het was januari 2006 toen zich de eerste mannelijke modellen melden voor een reeks foto’s. Van portret tot sfeervol erotisch, van suggestief tot expliciet.
Zoals er dan vaker wordt gezegd: de rest is geschiedenis. Nog nooit had ik zo’n plezier in een hobby, raakte ik zo geïnspireerd, leerde ik zoveel fascinerende, mooie, leuke mannen kennen.
Uitnodigingen voor tentoonstellingen volgden betrekkelijk snel, samen met andere kunstenaars organiseerde ik een aantal collectieve tentoonstelling rondom gay pride in Amsterdam. En sinds 2016 eveneens in Zandvoort als gastconservator voor het museum aldaar.
Frans Deumens
Mijn vader werd op zijn 21e naar toen nog Nederlands-Indië gestuurd. Over zijn tijd daar heeft hij een dagboek bijgehouden, dat ik na zijn dood pas heb gekregen en gelezen. Het is handgeschreven en sommige passages zijn behoorlijk emotioneel. Het boek is me zeer dierbaar en daarom wilde ik er mee op de foto.
In de woonkamer zit ik minstens net zo vaak op de grond tegen de bank aan, als dat ik óp de bank zit. Achter me hangt een werk van Gijs Frieling.
En als ik lees, dan doe ik dat liefst aan tafel. Onze keuken is erg licht en daardoor een fijne plek daarvoor. Hier zie je achter mij een kleurrijk en vrolijk werk van vriend Bertjan Pot, dat ik liefkozend De Placemat noem.
Gerben Eilander
Even denken... Schroef het deurtje los. Oh wacht, een kliksysteem.
Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken. Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken. Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken, keer veertien.
Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken. Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken. Plat leggen, afplakken, schuren, aflakken, keer veertien.
Koffie, slapen, koffie, door. Verwijder de tape, haal de nagel langs de randjes, voor het te laat is. Terug klikken, greepjes erop. Et voilà!
Jeroen de Beer
Soms schrik ik ’s nachts wakker en lig ik te malen over hoeveel geld ik sinds 1989 heb uitgegeven aan mijn cd-collectie. Een verzameling die veel mensen nu als waardeloos zouden beschouwen. Maar als ik voor de kast sta en mijn blik langs de albums laat gaan, dan voel ik me rijk.
Een leven zonder muziek kan ik me niet voorstellen, het is me met de paplepel ingegoten. Thuis werden er veel platen gedraaid: ABBA, Beatles, ook Martine Bijl.
Zondagochtend Willem Duys op de radio. Mijn vader speelt piano, mijn broer gitaar, ik zing en schrijf liedjes. Mijn ontspanning is een bezoek aan platenzaak Concerto Recordstore in de Utrechtsestraat. Met vlugge vingers door de bakken graven, iets moois vinden, snel naar huis fietsen om de buit te beluisteren.
Zondagochtend Willem Duys op de radio. Mijn vader speelt piano, mijn broer gitaar, ik zing en schrijf liedjes. Mijn ontspanning is een bezoek aan platenzaak Concerto Recordstore in de Utrechtsestraat. Met vlugge vingers door de bakken graven, iets moois vinden, snel naar huis fietsen om de buit te beluisteren.
Ik hou van die hele handeling, de moeite, de aandacht, het zorgvuldig kiezen. Muziek is voor mij geen wegwerpproduct. Van mijn man mag ik pas weer aan vinyl beginnen, als de cd’s de deur uit zijn. Hij weet niet van het platenkoffertje in de kelder.
Arne Leliveld
De hangmat in mijn huis is eigenlijk een soort eilandje om te ontspannen. Als ik daar eenmaal in lig dan is het lastig om daar weer uit te stappen om iets anders te gaan doen. Het vertraagt de tijd een beetje.
Naast mij staat een enorme palm plant en op de muur een lijntekening met mijn eigen interpretatie van de Japanse Mount Fuji. Genoeg om (samen met poes Teun) weg te dromen.
Erik De Vries
40 shades of blue. Toen het werkzame leven nog normaal was hingen aan het begin van iedere werkweek 40 lichtblauwe overhemden, in allerlei schakeringen, knisperend gestreken klaar voor gebruik. Als twee grootverbruikers van keurige kantoorshirts de normale gang van zaken.
Met en door het thuiswerken veranderde dit drastisch. Een shirt werd een polo. Voor de behaaglijkheid aangevuld met een hoody. Ook bij collega’s zie ik deze verandering. De shirts wachten geduldig hun beurt af.
Boto van der Meulen
Ik viel voor het overhemd door de bijhorende stropdas in dezelfde stof. Streng, uniformachtig maar met mijn lange dunne lijf neemt niemand dat allemaal serieus. Het overhemd is van Dries van Noten.
Tegenwoordig denk ik laat ik het maar aanschaffen straks ben ik oud en zit in een rolstoel. En neem ik me voor de komende maanden niets nieuws meer aan te schaffen. Ik heb het allemaal voor het eerst aan. Door de Coronacrisis ga ik niet meer naar mijn werk, ik kleed me ook veel nonchalanter. Jammer, ik kan niet wachten op een gelegenheid om dit weer te dragen.
Ron
Paco is al 25 jaar bij mij samen met Rico. Dit stel heeft als hobby, kartonnen dozen en boeken slopen. Zelf lees en schilder ik graag.
Ik ben al jaren verpleegkundige.
Ik ben al jaren verpleegkundige.
Deze dag was ik net uit mijn bed. Paco was even bij me op bezoek. Even een aaitje en wat te slopen of eten scoren. Lekker kopje koffie erbij en genieten van mijn plek op de bank en dagdromend wat deze dag gaat brengen.